Een eerlijke blik op klimaatpaniek, controle en wat we vergeten zijn
We horen het overal.
De aarde warmt op. De zeespiegel stijgt. Het klimaat verandert.
En ja, dat klopt. We zien het. We voelen het.
Maar ergens… klopt het verhaal niet.
Niet omdat we ontkennen wat er gebeurt.
Maar omdat we voelen dat er iets wordt meegenomen in dat verhaal —
iets wat draait om angst, controle en geld.
We werken keihard.
We betalen steeds meer belasting.
We krijgen regels, voorschriften, verantwoordelijkheden.
We moeten korter douchen. We moeten elektrisch rijden. We moeten betalen.
Maar ondertussen vliegen wereldleiders in privéjets naar klimaattoppen.
Worden wegen dóór het regenwoud aangelegd om bijeenkomsten te organiseren “voor het klimaat”.
En draait de industrie vrolijk door, gesubsidieerd en beschermd.
Wie betaalt de prijs? En wie vult zijn zakken?
In Nederland alleen al haalt de overheid jaarlijks meer dan 25 miljard euro binnen via klimaatbelastingen.
En op wereldniveau? Nog veel meer.
Maar wie wordt er werkelijk geholpen?
Niet de aarde.
Niet de mensen die wakker liggen van stress en stijgende kosten.
Niet de boeren die hun bedrijf moeten sluiten.
Niet de kinderen die opgroeien in een wereld van schermen, prikkels en prestatiedruk.
Er is iets scheefgegroeid.
En steeds meer mensen voelen dat.
Niet alleen de ‘wakkeren’ maar ook de mensen die gewoon… moe zijn.
We zijn moe. Moe van toneelstukken en halve waarheden.
We zijn moe van doen alsof dit normaal is.
Van het idee dat wij individueel alles moeten oplossen,
terwijl het systeem zélf het vuur aanwakkert.
We willen geen angst meer als drijfveer.
We willen geen schuldgevoel meer omdat we ademen, eten, of leven.
We willen weer terug. Naar iets echts.
We geloven in wetenschap. Maar ook in wijsheid.
Ja, CO2 bestaat. Ja, de aarde warmt op.
Maar laten we niet vergeten:
De aarde leeft. Ademt. Verandert.
Altijd al. In cycli. In ritmes.
Wat we zijn kwijtgeraakt, is onze verbinding ermee.
We zijn gaan denken dat we alles kunnen beheersen.
En ondertussen raken we onszelf kwijt in een wereld die steeds sneller draait.
Het probleem is niet alleen klimaat. Het is disconnectie.
We zijn de natuur gaan zien als iets buiten ons.
Als iets om te meten, te controleren, te redden.
Maar we zijn het zélf.
We zijn vergeten dat wij natuur zíjn.
En dat is het echte probleem.
Dus ja, de aarde verandert. Maar wij… wij mogen ook veranderen.
Niet met paniek.
Niet met meer wetten.
Niet met nog grotere bedrijven en nog duurdere oplossingen.
Maar met bewustzijn.
Met eenvoud.
Met kiezen om niet langer mee te rennen
maar stil te staan. Te voelen. En te herinneren.
We hoeven de wereld niet te redden.
We mogen onszelf weer vinden.
Reactie plaatsen
Reacties