Soms voelt het alsof mijn hoofd een snelweg is.
Gedachten razen. Zinnen overlappen.
Eén herinnering triggert weer een ander gevoel.
En voordat ik het weet… zit ik niet meer hier, maar daar.
In het verleden. In de toekomst. In een verhaal dat me opslokt.
Ik weet dat ik niet de enige ben.
De tijd waarin we leven vraagt veel
We leven in een wereld vol prikkels.
Beelden, nieuws, meningen, verwachtingen.
Zelfs als je niets doet, komt er van alles op je af.
En als je dan ook nog eens gevoelig bent — echt gevoelig — dan voel je álles.
Niet alleen wat er buiten jou gebeurt, maar ook wat er binnenin jou gebeurt.
En dat kan zwaar zijn.
Soms voelt het als overleven
Slaaptekort. Onzekerheid. Oordelen van anderen.
Oude pijnstukken die ineens weer opduiken.
Of het gevoel dat je altijd ‘aan’ moet staan — als ouder, partner, vriendin, werker, helper…
Ik ken het.
En ik weet hoe makkelijk het is om dan weg te vluchten in jezelf.
Of te denken dat je ‘gek’ bent. Of zwak.
Maar dat ben je niet.
Voelen is overleven – maar dan met bewustzijn
Wat ik heb geleerd, is dat mijn gevoeligheid geen zwakte is.
Het is een soort fijngevoelige antenne.
Maar… als ik er geen zorg voor draag, dan verandert die antenne in ruis.
Wat mij helpt (en misschien jou ook):
Grenzen voelen en bewaken – niet alles hoeft via jou binnen te komen
Echt ademen – ik vergeet het zó vaak, maar het helpt me terug naar mijn lijf
Mijn ritme bewaken – als ik moe ben, mag ik rusten. Punt.
Herinneren dat ik niet alleen ben – anderen voelen dit ook, ook al praten ze er niet over
Je bent niet alleen. Je bent niet raar. Je bent echt.
En misschien is dat al genoeg om vandaag iets lichter te maken.
We hoeven niet alles op te lossen.
Maar we mogen wél samen dragen.
Als jouw hoofd nooit uitstaat, weet dan dit: ik zie je.
En jij mag voelen. Ook dat is kracht.
Reactie plaatsen
Reacties